‘Je bent jong en je rouwt wat’ van Lisanne van Sadelhoff is zo’n boek dat we in de wereld nodig hebben. Een eerlijk inkijkje in het leven en het rouwen van een jong mens van 27. Want ondanks het grootste thema, de ziekte en de dood van haar moeder, blijft het al die tijd ook dat: het leven van iemand van eind twintig. En das mooi.
Lisanne weet het grote woord Rouw op te breken in allerlei losse ervaringen. Dat maakt het mogelijk om tijdens het lezen heel veel te herkennen en ook te voelen: he dat was voor mij net weer anders. Rouw is zo groot, dat het soms kan doodslaan (haha). Deze losse brokken maken het mogelijk mee te voelen. Het geeft ingangen om in gesprek te gaan (‘Heb jij dat ook?’). Het is het dichtste bij dat we kunnen komen.
Bijvoorbeeld die passage bij de tandarts. Lisanne weet net dat haar moeder ongeneeslijk ziek is. De tandarts natuurlijk niet. Tandarts: ‘Goed dat je er bent.’
Lisanne: ‘Ja.’ (Ja? Is het goed dat ik er ben terwijl mijn moeder dood gaat?)
En die laatste zin van de tandarts: ‘Is de pijn nog te houden?’
Dit contrast, tussen alles wat we meedragen en de wereld die zo gewoontjes doorgaat. Het hele menselijke van het verdriet en wat je daarin tegenkomt beschrijft Lisanne zo mooi. En met zoveel humor ook. Want juist met de mensen die ook de ogen uit hun kop gejankt hebben, is het soms zo keihard lachen. Dat merkte ik wel die avond dat we na een rouw-event op Neude met galgenhumor over de pijn deelden.
@Lisanne van Sadelhoff: ik vind je zo fucking dapper dat je dit boek geschreven hebt. Ik ben je dankbaar. Het maakt minder eenzaam. En precies wat je zegt: van iemand die zoiets zelf heeft mee gemaakt, wil je nou eenmaal wel eens iets aannemen.
Jonge mensen rouwen ook🤍.
Wil je het boek van Lisanne ook lezen? Bestel het hier.