Meteen naar de inhoud

Essays over rouw

Na het overlijden van mijn moeder vond ik weinig houvast in bestaande taal rondom rouw. Daarom ging ik zelf op onderzoek uit. Ik schreef verschillende essays over rouw waarin ik je meeneem in mijn zoektocht naar nieuwe woorden, beelden en inzichten die helpend zijn.

Rouw
Illustratie door Aida de Jong

Nieuwe taal voor rouw

Na het overlijden van haar moeder vindt Babet te Winkel weinig houvast in de bestaande taal rondom rouw. Het werk van de de Amerikaanse psychotherapeut Megan Devine biedt die wel, en brengt haar tot het inzicht dat we dringend behoefte hebben aan een nieuw rouwwoordenboek.

Essay over rouw
Illustratie door Aida de Jong

Het begin van een rouwwoordenboek

Wat zijn de ervaringen die rouw typeren? En hoe voelt dat? Babet te Winkel stelde in dit essay dat we ‘dringend behoefte hebben aan een nieuw rouwwoordenboek’. Enkele maanden later heeft ze woorden gegeven aan enkele van haar rouwervaringen. Het begin van haar rouwwoordenboek deelt ze met de lezers van Hard//hoofd.

Essay over rouw en daten
Illustratie door Aida de Jong

Daten als de dood nog naklinkt

Rouw laat geen enkel deel van het leven onberoerd, merkt Babet te Winkel na het overlijden van haar moeder. In dit persoonlijke essay onderzoekt ze de relatie tussen daten en de dood.

Beeld: Wikimedia Commons/RV

Wat we als maatschappij kunnen leren van de burn-out- en depressie-epidemie

Onze tijd lijkt de boeken in te gaan als de tijd van de depressies en de burn-outs. De burn-out en depressie zijn de symptomen van een zieke maatschappij, waarbij het lichaam aangeeft dat er een grens is bereikt. Een van de dingen waar de grenzen van ons lichaam ons bewust van maakt of aan herinnert, is onze eindigheid en kwetsbaarheid. Hoe kunnen eindigheid en kwetsbaarheid ons leiden naar een andere levenshouding?

Essay over rouw
Illustratie door Marlon Doomen, tekst door Babet te Winkel

Hoe ik het rouwvocabulaire maak dat mist in onze taal

Sterkte. Dat is wat we in het Nederlands zeggen om elkaar kracht te wensen als er iets moeilijks is gebeurd. We wensen elkaar nooit zachtheid of de openheid om het allemaal te kunnen ervaren.

Sterk zijn is een deugd. Rationeel zijn is een kwaliteit. De controle hebben getuigt van kracht. Met zulke standaarden in onze maatschappij is het moeilijk om ruimte te creëren voor pijn en rouw.

Reveil tijdschrift dood rouw
‘Je moet het gewoon loslaten’ is gepubliceerd in het tijdschrift Reveil

Je moet het gewoon loslaten

Loslaten staat bovenaan. Rap gevolgd door accepteren. Op de derde plaats zet ik verwerken. Dat is mijn top 3 van woorden waar ik een hekel aan heb.

Ik neem je even mee, zo’n tien jaar terug in de tijd. Mijn moeder is op dat moment een half jaar dood. Social media zijn in opkomst, maar nog niet zo’n geïntegreerd onderdeel van ons leven als nu. Ik weet niet hoe dit moet, rouwen, en ik herken mijn twintigjarige zelf niet in de zelfhulpboeken die ik vind. Ik bezoek fora en speur op internet naar informatie over rouw en jonge mensen die een ouder verliezen. Je kan het je nu moeilijk voorstellen maar: er is weinig te vinden. Ik voel me alleen. Ik lucht mijn hart bij een vriendin. Zij luistert, en geeft me dan het advies dat ik het los moet laten. Dat was de eerste keer dat ik het advies kreeg. Vanaf dan begint het me op te vallen hoe gemakkelijk we ‘loslaten’ gebruiken; alsof loslaten iets is wat je kunt doen door te zwaaien met een toverstaf. Ik neem die vriendin niets kwalijk. Zij zag dat ik het zwaar had, en wilde mij helpen. Maar belangrijker: daar gaat het nu niet over. Volgens mij gaat het erom om op de laag onder het woord te komen: over welke ervaringen hebben we het als we het over loslaten hebben?’