Soms is het fijn om te praten over rouw en wat je verloren bent (ook als je het al 5 keer verteld hebt). Dan is het fijn als iemand luistert. En echt luisteren is nog best lastig. Om gewoon aanwezig te zijn bij de pijn, zonder met advies of oplossingen te komen.
Praten over het verlies kan ook betekenen dat iemand er ruimte voor maakt en het onderwerp op tafel durft te leggen. Als je rouwt kan het heel fijn zijn als een ander het bespreekbaar helpt maken. Je kunt hierbij eens uitproberen wanneer je dat in een gesprek doet. Aan het begin heb je misschien nog even nodig om aan elkaar te wennen, wat ditjes en datjes uit te wisselen. En als er dan wat meer verbinding is, kan het een fijn moment zijn om over rouw te beginnen. Ik zie wel eens het beeld van een ui voor me. Je begint met het buitenste laagje, en pelt steeds een laagje verder naar binnen. Ook de plek maakt uit: sta je net je appels te wegen in de super of is er de kans om even een stukje samen te wandelen?
Soms is de vraag ‘hoe gaat het met je?’ in rouw te groot om te beantwoorden. Het verandert zo snel, het is niet te bevatten… Dan kan je proberen de vraag wat kleiner maken. Bijvoorbeeld door toe te voegen: hoe is het VANDAAG? Of door een andere vraag te stellen.
Iets anders wat fijn kan zijn is door eens te vragen naar iets concreets over wat iemand verloren heeft. ‘Goh, hoe is het nu dan voor je om te verhuizen en weg te gaan van de plek waar jullie samen woonden?’. Of: ‘Wat kookte je oma voor jou?’.