Meteen naar de inhoud

De ‘We blijven je naam noemen’-Verlieskaart

  • We blijven je naam noemen

Tekst: Babet te Winkel
Illustratie: Annemieke Spruijt

Omdat het zo goed kan doen dat pijn er gewoon mag zijn en dat iemand geen verboden onderwerp wordt. Zodat iemand op die manier toch nog een beetje nabij is.

Mijn oma ‘van de andere kant’ bleef altijd mijn moeders naam noemen. Bij elke herinnering waar mijn moeder in voor kwam, noemde ze ook haar naam. Toen mijn oma dood ging, heb ik haar bedankt voor het levend houden van mijn moeder. Voor het makkelijk maken om over haar te praten. Voor haar schaamteloosheid. Voor het gemak waarmee ze mijn moeder noemde en mij deed voelen dat ik haar dochter ben. ⁠

Ik merk ook in de gesprekken die ik nu heb hoe belangrijk dat is. Hoe fijn het kan zijn om naar de naam te vragen van degene die ze verloren zijn.

Om diegene te noemen, niet te vergeten. Om het verdriet te benoemen. Want dat is wat voor veel mensen zo pijnlijk is, dat mensen het onderwerp gaan vermijden. Alsof het er niet mag zijn. Terwijl het juist zoveel lucht kan geven om het niet onbenoemd te laten.⁠

We noemen je naam.⁠
Dat is ook een soort van blijven. ⁠