Tas tote bag ‘Ik draag je met me mee’

Tijd voor hedendaagse rouwkleding

Al heel lang loop ik met het idee om de verlieskunst ook op kleding en tassen te laten drukken… en nu is het dus eindelijk zo ver! Zie hier de eerste tas: ‘Ik draag je met me mee’. 

Ik zie deze tassenlijn als een experiment met hedendaagse rouwkleding. Het is zo’n mooie manier om rouw zichtbaar te maken en de ruimte te geven. De pijn mag er zo ook bij horen. Het creëert een wereld waarin je weet dat je niet alleen bent. Waarin je door onbekenden op straat eraan herinnerd wordt: we dragen allemaal pijn met ons mee, of we dat nu aan die ander kunnen zien of niet.

Vroeger was het uit etiquette dat je in het zwart ging, dat hoorde zo. Het was ook heel strikt hoe dat er dan uit moest zien. Natuurlijk ben ik ook even de literatuur ingedoken over hoe dat vroeger allemaal ging en dat was fascinerend! Ik las er onder andere dat aan het einde van de 18e en gedurende de 19e eeuw in Engeland en Frankrijk van nabestaanden werd verwacht dat ze zware, verhullende zwarte kostuums zouden dragen met zwarte sluiers. Weduwen werden geacht dit tot vier jaar na hun verlies te dragen. Een heel strikt kader dus waarbinnen je moest bewegen. Na de tweede wereldoorlog werd het wat losser en werden weinig sieraden en andere accessoires meer gebruikt. Maar ook toen werden de meer traditionele ‘widows’ caps’ nog wel gebruikt, zij het in een wat eigentijdsere vorm. En dan blijkt er ook nog zoiets te zijn als ‘mourning dresses’. De mourning dress van Queen Victoria is zelfs in het museum te bekijken. Fascinerend toch.

Deze traditionele kleding is fascinerend, maar voelt voor mij ook best afstandelijk. Hoe mooi om juist op je eigen manier vorm te geven aan verdriet (en troost, en liefde). Voor mij kan kleding juist nabijheid zo mooi uitdrukken (zoals bij de Verlieskaart ‘Ik draag jouw trui die een laagje jou, achterlaat op mijn huid’). Verdriet en pijn is zo fysiek, tastbaar bijna. En kleding is dat ook.

Kleding is een vorm van expressie en jezelf laten zien. En in kleding kan je ook herinneringen opslaan (wie heeft er niet eens de trui van een geliefde gehouden). Je kan de stof aaien en op je huid voelen, het kan je warm houden. En met de tekst kan je dus iets wat van binnen leeft in de wereld zetten.

Deze tas is het begin. Let’s continue this experiment!