Tas tote bag ‘Omdat je het wel zelf, maar niet alleen hoeft te doen’

Tijd voor hedendaagse rouwkleding

Alweer de derde in de tassenlijn: de ‘Omdat je het wel zelf, maar niet alleen hoeft te doen’-tas.

Ik zie deze tassenlijn als een experiment met hedendaagse rouwkleding. Het is zo’n mooie manier om rouw zichtbaar te maken en de ruimte te geven. De pijn mag er zo ook bij horen. Het creëert een wereld waarin je weet dat je niet alleen bent. Waarin je door onbekenden op straat door een tas eraan herinnerd wordt: we hebben allemaal pijn op de stoof staan (dat komt uit dit prachtige gedicht, dat vlakbij mijn huis in Antwerpen op een muur stond)… Een liefdevolle herinnering dat je het wel zelf, maar niet alleen hoeft te doen.

Vroeger was het uit etiquette dat je in het zwart ging, dat hoorde zo. Het was ook heel strikt hoe dat er dan uit moest zien. Deze traditionele kleding is fascinerend, maar voelt voor mij ook vrij afstandelijk.

Hoe mooi om juist op je eigen manier vorm te geven aan verdriet (en troost, en liefde). Voor mij kan kleding juist nabijheid zo mooi uitdrukken. Verdriet en pijn is zo fysiek, tastbaar bijna. En kleding is dat ook.